OFIAROWANIE PAŃSKIE

Treść

Ofiarowanie Pańskie, czyli święto Matki Bożej Gromnicznej

Ofiarowanie Pańskie (gr.hypopanthe, starosłow. srietienije-"spotkanie"). Święto chrześcijańskie, upamiętniające ofiarowanie Jezusa Chrystusa w świątyni jerozolimskiej, zgodnie z prawem Mojżeszowym. Podstawą historyczną tej uroczystości jest opis tego wydarzenia, zawarty w Ewangelii wg. św. Łukasza (Łk2,22-38). Zgodnie z nakazami Prawa, każdy pierworodny chłopiec miał być w świątyni ofiarowany Panu. Nie oznaczało to poświęcenia chłopca na służbę kapłańską (bo tylko z pokolenia Aarona mogli być kapłanami, a z Lewiego- Lewitami), ale był to gest symboliczny poświęcenia Bogu tego, co było dla rodziców największą wartością. "W zamian" (obrzęd"wykupienia")ofiarowano parę synogarlic lub 2 młode gołębie (por.Łk2,24). W ewangelicznej scenie biorą udział (oprócz Jezusa-Dziecięcia): Maryja, św. Józef, starzec Symeon i prorokini Anna.

Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na Jego Bosko-ludzki byt, miało inny charakter, niż w przypadku pozostałych chłopców. Było ono wyrazem wierności Bogu, jego nakazom zawartym w Prawie, ale miało przede wszystkim inną istotę. W wydarzeniu tym Jezus ofiarowuje się Bogu, ale jako swemu Ojcu, bowiem , będąc człowiekiem, nie przestaje być Jednym z Trójcy. To ofiarowanie jest zapoczątkowaniem, a zarazem znakiem tego oddania się Ojcu, które swój szczyt osiągnie na Krzyżu. Rozwijając tę myśl, teologia i ikonografia Wschodu przedstawia tę scenę w ten sposób, że między Matką Bożą a Symeonem znajduje się ołtarz - symbol ofiary - ponad którym Dziecię jest przekazywane.

Ze względu jednak na posiadanie ludzkiej natury, czyn Jezusa jest ofiarowaniem Ojcu nie tylko swej Osoby, ale także całej ludzkości, dla której jednocześnie, jak i dla każdego człowieka, jest On wzorem całkowitego oddania się i posłuszeństwa woli Bożej, wzorem także ofiary.

Drugim istotnym aspektem teologii tego wydarzenia jest to, co Wschód nazywa owym geckim terminem "hypopanthe" - "spotkanie", a co oddaje hymn starca Symeona (Łk2,29-32). Jest to mianowicie "spotkanie" z całą ludzkością, reprezentowaną przez Symeona, oświeconego mocą Ducha Świętego (Łk2,25-26). Syn Boży ofiarowuje się również światu, jest on darem Boga, którego udziela On zarówno narodom pogańskim ("Światło na oświecenie pogan"), jak i Swemu Ludowi - Izraelowi ("I chwałę ludu Twego, Izraela"), aby doprowadzić ich do zbawienia. Jezus Chrystus jest Światłem, które "oświeca" ludzi i prowadzi ku życiu wiecznemu; jest spełnieniem nadziei na przyjaźń z Bogiem, jakie nosi w sobie pogrążona w grzechu ludzkość.

Jest to dlatego święto radosne, a kantyk starca Symeona, zwany od pierwszych łacińskich słów "Nunc dimittis", jest częścią codziennie odmawianej przez osoby duchowne i nie tylko Liturgii Godzin, a dokładnie Modlitwy na zakończenie dnia, czyli Komplety.

Święto to obchodzone jest w Kościele katolickim 2 lutego. Kościoły:ewangelicki i prawosławny również obchodzą to święto w tym dniu (Kościół ewangelicki dodatkowo wspomina oczyszczenie Marii Panny), jednak w związku z tym, iż Kościół prawosławny w Polsce i sąsiednich krajach słowiańskich posługuje się datacją kalendarza juliańskiego (tzw."stary styl"), dzień ten obecnie wypada 15 lutego wg. kalendarza gregoriańskiego (zachodniego, "nowy styl").

W Polsce w pobożności ludowej kończy ten dzień okres śpiewania kolęd,rozbiera się świąteczne dekoracje, mimo,że liturgicznie Okres Bożego narodzenia kończy się już w poniedziałek po Niedzieli Chrztu pańskiego, czyli między 8 a 14 stycznia. Jest to święto potocznie zwane Matki Bożej Gromnicznej, co wiąże się z obrzędem poświęcenia i zapalania w kościele świec, jednak nazwa ta nie oddaje jego treści. Jest to bowiem obchód w pierwszym rzędzie o charakterze chrystologicznym, a nie maryjnym.

Informacja z serwisu www.fundacjasowa.iap.pl

Autor: Zarząd Fundacji